- fatiscor
- fătisco, ĕre, v. n. (ante-class. in the dep. form fătiscor, ci; v. the foll.) [cf. Gr. chatis, chatizô; Lat. fatigo, fessus, adfatim; for the f = ch, cf. Gr. chu, cheô, cheusô; Lat. fundo, fons], to open in chinks or clefts, to gape or crack open, to fall apart, tumble to pieces ( poet. and in post-Aug. prose).I.Lit.:(β).
(naves) laxis laterum compagibus omnes Accipiunt inimicum imbrem rimisque fatiscunt,
Verg. A. 1, 123:saxis solida aera fatiscunt,
id. ib. 9, 809:area neu pulvere victa fatiscat,
id. G. 1, 180:(pinguis tellus) haud umquam manibus jactata fatiscit,
id. ib. 2, 249:viscera flammis (with torreri),
Ov. M. 7, 554:heu canimus frustra, nec verbis victa fatiscit Janua,
Tib. 1, 5, 67 (Müll. patescit):camelo ungues in longiore itinere sine calceatu fatiscunt,
Plin. 11, 45, 105, § 254.—In the dep. form:II.non delubra deum simulacraque fessa fatisci?
Lucr. 5, 308.—Trop., to grow weak, become exhausted, to droop, faint, decrease (ante-class. in the dep. form):(β).solum segetibus fatiscit,
Col. 2, 13, 3:scrofa celerrime fatiscit, quae plures educat,
id. 7, 9 fin.:ipse exercitusque per inopiam et labores fatiscebant,
Tac. A. 14, 24: scriptores dum copia fatiscunt, id. ib. 6, 7:viri in segnitiem,
Val. Fl. 3, 395:manibusque nesciis fatiscere,
Tac. A. 16, 5:donec fatisceret seditio,
id. H. 3, 10.— Poet., with inf.:exsatiata fatiscet Mater Achilleis hiemes affringere bustis,
Stat. S. 5, 1, 35.—In the dep. form:aevo,
Lucr. 3, 458: altera irā, altera vulneribus fatiscuntur, Varr. ap. Non. 479, 13; Pac. ib. 307, 12; Att. ib. 10 and 479, 10 and 14; Fronto, Princ. Hist. p. 318 ed. Mai.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.